Βγαλμένο απ' τη ντουλάπα...

“Σε έχουν πιρουνιάσει τα βλέμματα στο δρόμο; Σε έχουν ανοίξει σαν κονσέρβα;

Σκέφτεσαι το θάνατο στα κατώφλια, εκεί που βουίζουν οι αέρηδες των συρμών, εκεί που όλες σου οι ταυτότητες σ’ αφήνουν έκθετη;

Έχεις νιώσει ποτέ στους αιώνες πιο απειλητική την απόρριψη;

Έχεις διπλωθεί από πόνο ποτέ επειδή δεν αντέχεις τόση επιτήδευση, ακόμη κι από τον ίδιο σου τον εαυτό;

Θα βλέπεις τις μεταμορφώσεις μου αλλά ποτέ το πρόσωπο μου.

Δες, απόλαυσε με πολιτισμέ εκεί στα όρια της δικής σου διαστροφής να αντέξεις! Δες με λοιπόν!

Να ξέρεις κρατάω γερά τα κομμάτια μου, γελάω με τα φτηνά υπονοούμενα της αγοράς, ξεκαρδίζομαι με τον ξεπεσμό της ειρήνης των κρατών, των εθνών, των στρατηγών, των νταβατζήδων, των ινστιτούτων ομορφιάς.

Δεν χωράω ποτέ στην περιγραφή που ετοιμάζουνε για μένα. Έχω στο νου μου την ιστορία των συνδιαλλαγών μου, το κυνήγι των ποσοστών που με στοιχειώνει ακόμη και σήμερα στα κοινοβούλια.

Ανιχνεύω τη λύσσα των στιγμών, αγαπάω τις υστερίες μου όταν ψιθυρίζουν τα περάσματα.

Δεν ξεχνάω ποτέ που βρίσκομαι και τι έχω απέναντί μου.

Στα κατεχόμενα από τεστοστερόνη βλέπω την ύπαρξη μου να ξεθωριάζει. Απλώνεται η τρυφεράδα της σκουριάς στο δέρμα μου και σιχαίνομαι.

Έρχεται η ώρα που νιώθω σαν ουρανός πριν την καταιγίδα, μαύρη, πυκνή και βαριά θέλω να ξεσπάσω την οργή μου πάνω σε όλους τους φόβους του κόσμου.

Ν’ αγκαλιαστώ μ’ αυτήν την αυθεντική μου ομορφιά και να μείνω άφωνη.

Κι εκεί θα συναντιόμαστε όποιος κι όποια να είσαι.

Όχι για να χάνουμε τα πρόσωπα μας, να φοράμε τους ρόλους και να αγωνιζόμαστε για να τους εξισώσουμε, να επιβεβαιώνουμε τα ψέματα μας, να αναζωογονούμε την παντοτινή άγνοια του ενός για τον άλλο, αλλά για να καταστρέψουμε τους ρόλους –μια κι έξω- και να ζήσουμε εκεί όπου έχουμε υπάρξει, στην καταστροφή κάθε εκμετάλλευσης και καταπίεσης, στην ελευθερία σε κάθε μας στιγμή τώρα και πάντα.”

Από την αφίσα μιας παλιάς εκδήλωσης-συζήτησης του Θερσίτη με θέμα «Υπονομεύοντας το πατριαρχικό σύστημα»



*bonus track*