ε π έ τ ε ι ο ς

σανσήμερα

πρινακριβώςαπόέναχρόνο

στιςδεκαοχτώφλεβάρητουδεκατέσσερα

έτυχεναγνωρίσω

ένανυπέροχοάνθρωπο

έξωαπτηστοάτουβιβλίουστηνπανεπιστημίου

κιόλοναυτότονκαιρό

αυτόςοάνθρωπος

έμελλεναδιαδραματίζεισπουδαίορόλοστιςεξελίξεις

καιπήραμεκαιδώσαμεπολλά

κιανταλλάξαμεπράγματαναμεταξύμας

γαμηθήκαμεκαιγαμήσαμε

λυσσάξαμεκαιφαγωθήκαμε

τριακόσιεςεξηνταπέντεμέρεςτώρα

καταρρίπτοντας

τονποιητικόνόμοτουλειβαδίτη

πουθέλει

νασμίγουνκαιναχωρίζουνοιάνθρωποικαιναμηνπαίρνειτίποταοέναςαπτονάλλον

γιατίυπάρχουνκιάνθρωποι

πουχωρίζουνπουεξαφανίζονταιπουξενερώνουνπουαπομακρύνονται

μαέχουνφτάσειναγίνουνστοτέλος

ο

ένας

ένα

μικρό

κομμάτι

του

άλλου