Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2014

θα υπάρξει ελπίδα*

Η Βίκυ έρχεται τις περισσότερες φορές πίσω απ την πλάτη μου, κρυφά χωρίς να τη δω μέσα απ το πλήθος και μου κλείνει τα μάτια με τις παλάμες των χεριών της. Ποτέ δεν καταφέρνω να την ανακαλύψω. Πάντοτε αρθρώνω στο στόμα το λάθος όνομα. Μετά φωνάζουμε συνθήματα.
Ο Τάκης είχε ανέβει στα κάγκελα του νοσοκομείου και μίλαγε με το παιδί που ήτανε κλεισμένο στο δωμάτιο-κελί. Το παιδί κάπνιζε διαρκώς. Ύστερα κουράστηκε κι έκατσε για λίγο. Φαινόταν δυνατό πάντως. Πολύ δυνατό. Έπειτα φωνάζαμε συνθήματα Νίκο.
Ο Θοδωρής θα ξυπνήσει αγχωμένος αλλά αθώος. Η υπόθεση του θα εκδικαστεί στις εννιά. Όμως ο Θοδωρής είναι αθώος. Όσες φορές κι αν αναβληθεί η δίκη το ξέρουμε πως ο Θοδωρής θα ναι αθώος. Κι αυτοί το ξέρουν πως είναι αθώος. Κι ύστερα εμείς θα φωνάζουμε συνθήματα.

*αν έστω για λίγο
αποφασίσουμε
να τη φανταστούμε

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου