λέιζερ μνήμες

με αφορμή το πρωτότυπο π του άπιαστου λέιζερ

π, μεταποίηση σε ψυχογεωγραφία, Μπερλίν

“σφύριξε κι άναψε το μπουκαλάκι
  όπως μου τ άναβες στο καγκελάκι“
-λαϊκή οργή-

Τώρα πια μεγάλωσαν. Τα χρόνια πέρασαν, όμως στο τυχαίο άκουσμα της λέξης “λέιζερ” ξαναθυμούνται πάντοτε το Δεκέμβρη. Θυμούνται την πρωτοποριακή πατέντα με τα χοντρά λέιζερ στυλό που έφευγαν απ τα χέρια τους και τύφλωναν μονομιάς τις κόρες των ματατζήδων. Θα λεγε κανείς ξεπερνώντας την ταχύτητα του φωτός!

Εκείνες τις μοναδικές μέρες της εξέγερσης είχαν τα πάντα δικά τους. Είχαν πρώτα απ όλα την έμπνευση. Κι έπειτα είχαν τους δρόμους, το Πολυτεχνείο, την ΑΣΟΕΕ, τα δημαρχεία, τη Λυρική, την τέχνη που διέσχιζε τοίχους με σπρέι, πυρπολημένα αυτοκίνητα, βιτρίνες, οδοφράγματα, τυπωμένες μπροσούρες και αφίσες στα χρώματα του έρωτα και του πολέμου. Εκείνες τις μέρες η τέχνη –ή όπως την ονομάζει κανείς- είχε πραγματικό νόημα, ζωντάνευε, έπαιρνε σάρκα και οστά, μετουσιωνόταν σε πραγματική ποίηση. Όλα ήταν ποίηση.

Θυμάμαι, ένα βράδυ στην Ομόνοια, καναπέδες, κόσμος και ομίχλη απ τις φωτιές και τα δακρυγόνα. Άμασκοι γιατί είχαμε παρασυνηθίσει στα χημικά. Μια φωνή ακούστηκε από πίσω τρομοκρατημένη: «Κρατάνε όπλα!» είπε. Έστρεψα το βλέμμα μου. Είχαν ανοίξει το οπλοπωλείο στην γωνία και έβγαιναν από μέσα με τόξα, βέλη, διπλούς πελέκεις και βαλλίστρες. Μια δεύτερη φωνή γύρισε και απάντησε στην πρώτη: «Μη φοβάσαι αυτοί είναι οι δικοί μας μεταμφιεσμένοι σε ιθαγενείς, αυτόχθονες και ιππότες. Προσπαθούν να βάλουν την Ιστορία στη θέση της αναβιώνοντας τη ξανά. Οι κακοί με τα πράσινα απ το πολύ κυνηγητό έχουν φτάσει στο Σύνταγμα!».

Θυμάμαι, ένα βράδυ έξω απ την κατάληψη του δημαρχείου. Ήρθες, κατέβηκες απ το ποδήλατο, χαμογέλασες. Σε βοήθησα να το βάλεις μέσα. Δε σε ήξερε κανένας μας. Ανταλλάξαμε ονόματα. Κάθισες λίγο και έδωσες υπόσχεση ότι θα ξανάρθεις και την επομένη. Δεν ήρθες ποτέ. Συναντηθήκαμε κατά τύχη ένα χρόνο μετά. Έχω ακόμα εκείνο τον πίνακα που μου χάρισες κρεμασμένο στον τοίχο μου.

Θυμάμαι ένα βράδυ, δύο χρόνια μετά που έφυγες. Σαν τα λέιζερ που φεύγανε απ τα χέρια και τύφλωναν μονομιάς τις κόρες των ματατζήδων. Άπιαστα λέιζερ.

π (α)

π (β)

*bonus_track*