Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013

#38 - Τώρα ξηγούνται όλα


στο πολύ βάθος παραμονεύει η τρέλα
Τώρα ξηγούνται όλα
(στη Ν.)
 “Σιγοκαίγομαι
κάτω απ τα λεντ προβόλια
πίνοντας κι όλο πίνοντας
σιγοκαίγομαι” 
(αποτυχημένη απόπειρα για ρεμπέτικο)

Τώρα που συνήθισα να ζω διαρκώς χωμένος μέσα στις λέξεις νομίζω πως η καθημερινότητα μου έχει γίνει λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας, των λογοτεχνικών όρων και των ανωμάλων ρημάτων. Βλέπεις όταν μπερδεύεσαι ουσιαστικά με τις λέξεις ανακαλύπτεις σε αυτές παιδικά πρόσωπα με αγνές προθέσεις που συνεχώς μεταμορφώνονται. Η όλη διαδικασία θυμίζει παιχνίδι. Η πραγματική αλήθεια είναι ότι δεν είναι παιχνίδι μα ένας συνεχής αλλά αθόρυβος εμφύλιος πόλεμος. Στο πολύ βάθος παραμονεύει η τρέλα. 
Ξέρεις συνήθισα πλέον και τους ανθρώπους να τους κατηγοριοποιώ χαρακτηρίζοντας τους με λέξεις. Έτσι καταφέρνω και αποφεύγω τις άσκοπες και αχρείαστες λεπτομέρειες γι αυτούς. Κι αν σου έγραψα πως εσύ είσαι η «μέρα» ή το «φως της ηλιόλουστης μέρας» μη με παρεξηγείς μπορεί να κάνω και λάθος. Ίσως φταίνε τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουνε. Ίσως φταίνε οι ώρες. Ίσως… ίσως το πιο κατάλληλο σχόλιο την πιο κατάλληλη στιγμή.




(βγήκε και το δισκάκι,
για κατέβασμα κλικ εδώ)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου