Το
πρόσωπό σου
Το αληθινό σου πρόσωπο, φεγγάρι που
επιστρέφει
δε θέλει πια να εξαπατά, δε βρίσκει
αντιστάσεις
μες στα γρανάζια της ζωής που ξεκολλούν και
σβήνουν
τις λάμπες, όταν μέσα μου βραδιάζει
Το πρόσωπό σου στο κενό της νύχτας που
ανεβαίνει
είναι ακατάληπτο, μαρτυρικό, καθώς πληγώνει
είδωλο μιας απερίγραπτης στιγμής
η φοβερή ανάμνηση που δε θα ξημερώσει
Το πρόσωπό σου ξεσκεπάστηκε και είναι
γυμνό σαν ανατέλλει μες στη μνήμη
σα θάλασσα που κάποτε θα γίνει καλοκαίρι
Το πρόσωπό σου δε θα γίνει καλοκαίρι
μες στους ανθρώπους δε θα ξημερώσει
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου
απ το “Δύσκολο Θάνατο”
(λίγο πριν τον Προπομπό)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου