Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

#22c - Ch for Chaos

Τσαπελόσυκα στου Κώτσου
Ch for Chaos
(...never Christina again? Οr maybe not?)

Η περισυλλογή σύκων μοιάζει να είναι προσωπική υπόθεση. Εκτός από ανάγκη επιβίωσης βοηθάει και στην ψυχολογική ανάταση. Ευτυχώς που στην περίπτωση μου· -τουλάχιστον- οι οχιές με σεβάστηκαν όπως τις σεβάστηκα κι εγώ. Δε μου στησαν καρτέρι. Δεν τρύπησαν με δηλητήριο τα αδύνατα χέρια μου.

Οι ντόπιοι γέροντες μου το χαν τονίσει επαναληπτικώς. Όποτε κατεβάζεις τα δάκτυλα σου στο χώμα για να μαζέψεις τις τσαπέλες να προσέχεις. Αν σε δαγκώσει οχιά κάτω απ το δέντρο της συκιάς ο πόνος είναι εκατό φορές μεγαλύτερος απ ότι κάτω από φυσιολογικές συνθήκες. Θα υποφέρεις οικτρά.

Ίσως. Μα εγώ πλέον ξαφνικά άρχισα να φοβάμαι τις άλλες οχιές. Αυτές που παραμονέυουν κάτω απ τα ξερόχορτα και μέσα στα ερείπια της πόλης. Φυσικά· το αστικό περιβάλλον είναι εχθρικό γι αυτές. Δεν αφήνουν περιθώρια διαπροσωπικών σχέσεων. Η προσπάθεια για θετική επαφή είναι άγνωστη λέξη. Θέλουν παιχνίδι και επιμονή πολύ για να σε μάθουν. Κι αν κάποτε αυτό συμβεί, απ τη συμπάθεια ως τη φιλία υπάρχει διαφορά. Βέβαια. Η συμπάθεια δε σε δεσμεύει. Η φιλιά όμως είναι διαφορετικό πράμα. Δε μπορείς να απαλλαγείς εύκολα από αυτή.

Αυτό το καλοκαίρι θα μπορούσε να είναι μαγευτικό. Αρκέστηκε να είναι μονάχα μαγικό. Αυτά έχουν τα καλοκαίρια. Τις περισσότερες φορές -καθώς φτάνουν στο τέλος τους- αφήνουν μια πικρή γεύση.

Να μην αφήνεσαι πάει να πει πως έχεις αυτοάνοσους αμυντικούς μηχανισμούς που εκχύουν βλέννα απ τους αδένες σου. Να μην αισθάνεσαι πάει να πει πως βγάζεις λέπια ουδετερότητας. Να μην ερωτεύεσαι πάει να πει πως δεν ερωτεύτηκες απόψε. Μάλλον δεν υπάρχει αμοιβαιότητα. Για τ αύριο βλέπουμε. Η ουσία ωστόσο, είναι να καταφέρνεις να εκμηδενίζεις το άπειρο. Έστω και πρόσκαιρα. Άπαξ και το πετύχεις αυτό όμως, τη γάμησες. Απογειώνεσαι στα ουράνια και η προσγείωση σου μετέπειτα σπάνια γίνεται με ομαλότητα. Μπαμ!

Εσύ μου χες πει, -γυμνοί και οι δυό στην άμμο- πως οι ανθρωπολόγοι είναι πιο άνθρωποι απ τους ανθρώπους. Μέτα θυμήθηκα πως είχες σπουδάσει ανθρωπολογία. Άμα το χάος κάνει και ριζώσει μέσα στο μυαλό σου, άντε να βρείς με ποιόν τρόπο θα το ξεριζώσεις ανθρωπολόγε!

Νοσταλγώ πάει να πει πως έχω μνήμη. Αφήνομαι πάει να πει πως δε μετεωρίζομαι. Αισθάνομαι πάει να πει δεν είμαι ανέραστος. Ερωτεύομαι πάει να πει πως υπάρχει μια γαμημένη τρύπα φωτός στο κατάμαυρο σκοτάδι του κελιού που λέγεται μοναξιά. Μετά έρχεται η αγάπη. Πολύ πιο μετα.

Νιώθω πως επηρεάζομαι απ τα γραφτά σου...ξέρεις. Η γράφη μου δε λέει να σταματήσει να μιμείται τη δικιά σου. Και όχι μόνο. Πλέον με πετυχαίνω συχνά να κοιμάμαι μπρούμυτα τα βράδια. Πλέον, σιγά σιγά, μαθαίνω να μετράω την απόσταση σε χρόνο.

Άσε τα λάθη να γίνονται και ποτέ μη μετανοιώνεις για δαύτα. Μόνο οι ανθρωπολόγοι δεν κάνουν λάθη; (γέλια) Ας πάει στα κομμάτια. Στην τελική αυτό είναι η ζωή. Πάντα γελαστοί και γελασμένοι...

Άντε τώρα να επαναφέρεις πίσω στην απειρότητα του, το άπειρο που εσύ ο ίδιος είχες εκμηδενίσει. Το χω ξαναγράψει· δε σκαμπάζω διόλου από μαθηματικά. Εδώ είναι το πρόβλημα. Άραγε πως στο διάτανο λύνεται η εξίσωση του έρωτα; Στη γωνία που σχηματίζει το μεγάλο δάκτυλο του χεριού σου όταν το λυγίζεις -καθώς χαϊδεύεις με τρυφερότητα τα χείλη σου-, ψάχνω να βρω τις δικές μου απαντήσεις.

Ακόμα κι εδώ, στο Μοριά, τα σιλιβούτια πάλι συλλαβίζουν ακατάπαυστα τ όνομα σου. Αυτή τη φορά ξεβράζουν απ τα στόματα τους τη λέξη ΧΑΟΣ.

Και τα αυτόφωτα παραθαλάσσια δράματα, αυτόφωτα παραθαλάσσια δράματα...



24/8/2013



2 σχόλια:

  1. Απίστευτος ο κόσμος και ο χαρακτήρας μας...( μιας και πιάσαμε τα άσματα)
    Τις πιο όμορφες θάλασσες δεν τις έχουμε ταξιδέψει ακόμα...υπομονή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εδώ είναι που μπερδεύομαι πάντα.
    Νομίζω πως η θάλασσα είναι μια και μοναδική...απλά αλλάζει χαρακτηριστικά από στιγμη σε στιγμή. Μια φουρτούνα μια νηνεμία. Τη μια είναι άσχημη και μουντή, την άλλη γαλαζοπράσινα νερά σαν τις φωτογραφίες των τουριστικών πρακτορείων.
    Ωστόσο το μόνο σίγουρο είναι πως θέλει υπομονή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή