 |
| απ το internet |
Κάτω απ τη γέφυρα
(...στον Χόμπιτ)
(...στον Χόμπιτ)
Συμπορεύεσαι. Για την ακρίβεια
συμπορεύεστε όλοι μαζί. Συμπορευόμαστε. Είμαι κι εγώ εκεί. Και είμαστε πολλοί,
χιλιάδες και παντού. Ακόμα και πάνω στα κτίρια και στις ταράτσες. Πίσω απ τους θάμνους
και κάτω απ δέντρα. Είμαστε μέσα μας, κουβαλώντας ο καθένας επάνω του ένα κομμάτι
του άλλου. Γιατί όπως έγραψε και ο Πατρίκιος:
Και δε φοράμε κουκούλες. Αφού δεν έχουν σημασία πλέον οι κουκούλες, αλλά εμείς. Γιατί οι κουκούλες είναι τα ίδια μας τα πρόσωπα. Γιατί είμαστε πολλοί και είμαστε ένα. Και οι μπάτσοι μπροστά στη λαοθάλασσα είναι λίγοι. Και τους αξίζει να εξιστορούν το βράδυ στα παιδιά τους ιστορίες απ την ήττα τους.
Και φτάνει η στιγμή που μπαίνουμε κάτω απ τη γέφυρα. Εκεί είναι που οι φωνές πολλαπλασιάζονται, οι ήχοι των βηματισμών πληθαίνουν και από χιλιάδες γινόμαστε εκατοντάδες χιλιάδες, χιλιάδες εκατομμύρια άνθρωποι. Γιατί αν σ αγγίζει η άκρη ενός δακτύλου και αν σου μιλά μια λέξη, σ αγγίζουν και σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι.
Οι 92 βγαίνουν έξω, σιγά σιγά ενώ βραδιάζει. Ελευθερώνονται. Και η συντρόφισσα αγκαλιάζει το σύντροφο και όλοι οι σύντροφοι αγκαλιαζόμαστε. Έχουμε στρώσει και κόκκινο χαλί. Είναι αφοπλισμένοι και οι φρουροί. Τι να σου λέω! Υπερθέαμα!
Κι εσύ που πριν δυό μέρες μου έλεγες «κάπου σε ξέρω», και σήμερα «κάπου σε ξέρω» μου πες την ώρα που προσμέναμε ν ανοίξουνε τις πόρτες απ τα δικαστήρια. Όμως δεν ήσουνα εσύ μα κάποιαν άλλη. Και δεν ήσουν ασφαλίτισσα όπως πίστευα αλλά συναγωνίστρια. Και θυμήθηκα κι εγώ που σε ξέρω. Και σου έσφιξα το χέρι και σ αγκάλιασα. Και αγκαλιαστήκαμε. Σαν ταινία. Κάτω απ τη γέφυρα. Το μόνο που δε βρέχει.
Μα οι ανθρωποφύλακες αφοπλισμένοι. Οι δικοί μας ελεύθεροι. Κι εμείς λευτερωμένοι. Και …
ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΤΕΡΙΑ ΜΑΣ.
12/1/2013
 |
| απ το internet |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου